1. Postquam Cicerō dē magnitūdine bellī dīxit, [= reliquum est] ut dīcat dē imperātōre ad bellum dēligendō.
2. Cicerō dīcit 'nōn difficilem esse hanc [< dēlīberāre], quia ūnus sit Cn. Pompēius quī omnēs hominēs cum nostrae aetātis tum [< antīquus] virtūte superet.'
3. Quattuor hās rēs in summō imperātōre inesse oportet: reī mīlitāris, virtūtem, auctōritātem, fēlīcitātem.
4. Pompēius iam puer mīlitiam discere [= cupīvit], adulēscens imperātor fuit, saepius cum hoste cōnflīxit quam quisquam cum inimīcō [= certāvit].
5. Pompēiī virtūs [< imperātor] tanta est ut nūlla ōrātiō eī esse [= eam aequāre] possit; dē quā nihil cuiquam novum aut [= nōn iam audītum] afferrī potest.
6. Plūrimī hostēs ab hōc superātī ac [= dēlētī] sunt.
7. Bellum servīle [= horribile] et perīculōsum iam exspectātiōne eius [ad- < tenuis] est, adventū sublātum.
8. Nōndum [= opportūnō] ad nāvigandum marī, Pompēius Siciliam adiit, Āfricam explōrāvit, inde in Sardiniam et in Italiam vēnit: nēmō cōnsequendī [= lucrī] causā tam brevī tempore tot loca adiit.
9. Postquam Italiae duo maria fīrmissimīs praesidiīs [= ōrnāvit], Brundisiō profectus [XLIX] diē Ciliciam ad imperium Rōmānum adiūnxit.
10. " [= Ō], dī immortālēs!" exclāmat Cicerō, "Tantum bellum, tam longē lātēque dispersum, Cn. Pompēius hieme apparāvit, [= prīmō] vēre suscēpit, mediā aestāte cōnfēcit!"