Iānua cōnstat ē duābus , quae in vertuntur.
Ōstiārius vel dīcitur servus quī hominēs in vīllam .
Canis eius prope tam quam lupus est; itaque necesse est eum catēnā [< ferrum] .
Ānulus Lȳdiae nōn ex ferrō, sed ex factus est.
Servus quī epistulās fert dīcitur, nam epistulae in tabellīs scrībēbantur.
Tabellārius iānuam stat.
Iānitor, quī iānuam sedet, tabellārium dē cane ferōcī : 'Cavē! Canis tē !'
In solō intrā scrīptum est ' canem' īnfrā canis.
'Nec haec nec canis vērus mē ' inquit tabellārius, ac propius ad canem .
Canis catēnam et vestem eius dentibus .
Tabellārius neque neque audet.
Iānitor: ' prōcēdis? Ego tē intrāre !' Sīc iānitor hominem territum .
Ille alterum gradum facit, sed canis eum ex ōstiō .
Tlēpolemus tōtō corpore ex ōstiō .
[= postrēmō] iānitor canem vincit.