Iānua cōnstat ē duābus foribus, quae in cardinibus vertuntur.
Ōstiārius vel iānitor dīcitur servus quī hominēs in vīllam admittit.
Canis eius prope tam ferōx quam lupus est; itaque necesse est eum catēnā ferreā [< ferrum] vincīre.
Ānulus Lȳdiae nōn ex ferrō, sed ex aurō factus est.
Servus quī epistulās fert tabellārius dīcitur, nam anteā epistulae in tabellīs scrībēbantur.
Tabellārius extrā iānuam stat.
Iānitor, quī intrā iānuam sedet, tabellārium dē cane ferōcī monet: 'Cavē! Canis tē mordēbit!'
In solō intrā līmen scrīptum est 'Cavē canem' īnfrā imāginem canis.
'Nec haec imāgō nec canis vērus mē terret' inquit tabellārius, ac propius ad canem accēdit.
Canis catēnam rumpit et vestem eius dentibus prehendit.
Tabellārius neque prōcēdere neque recēdere audet.
Iānitor: 'Quīn prōcēdis? Ego tē intrāre sinō!' Sīc iānitor hominem territum dērīdet.
Ille alterum gradum facit, sed canis eum ex ōstiō pellit.
Tlēpolemus tōtō corpore tremēns ex ōstiō cēdit.
Tandem [= postrēmō] iānitor canem vincit.